Fabryka Słów: Sztejer powraca. 13.07.2012 "Sztejer II. Dajcie mi głowę zdrajcy"


Sztejer powraca!
Już od 13.07.2012 w księgarniach nowa powieść Roberta Forysia "Sztejer III. Dajcie mi głowę zdrajcy"

Sztejer3.jpg

Autor: Robert Foryś
Tytuł: Sztejer III Dajcie mi głowę zdrajcy
Premiera: 13.07.2012
Wydanie: I
Cena: 35,90 zł
Liczba stron: 304

Trzy wieki podnoszenia się z kolan po wielkiej Zagładzie nauczyło nas wiele. Szczególnie w kwestii skutecznej eksterminacji. Kanalia wyrosła na największe dzieło ewolucji.

Nazywam się Vincent Sztejer i zabijam dla srebra

Wścieklica jest jedną z dwóch największych plag ludzkość. Zaraz obok władzy. Obydwie zmieniają ludzi w wyprane z uczuć, dyszące żądzą mordu, zaślinione bestie. Ci przy korycie lepiej się maskują, ale najskuteczniejsze lekarstwo na obydwie przypadłości jest identyczne - porcja ołowiu aplikowana za pomocą obrzyna. Najlepiej z małej odległości.

Mógłbym tu się przed wami wybielić, skłamać, że moim powołaniem jest ratowanie uciśnionych niczym junak z ballady. Znacie ten schemat, oklepany do wyrzygania. Skuteczny, kiedy zapragniesz kopnąć w kalendarz. Dziękuję, postoję. Mnie się w tym szambie mimo wszystko podoba.

I tak sterczę pomiędzy tymi co chcą mnie zeżreć, a tymi co chcą mnie zabić i ograbić. Co bym nie zrobił mam przesrane. U mnie norma.

FRAGMENT
Franz podziękował głośno za wino i trzymając oburącz kielichy, zaniósł je do stołu gwardzisty. Korzystając z okazji, że nikt nie zwraca na mnie uwagi, przeniosłem się za wygaszony kominek. Stała tam szeroka ława do spania. Sakwy wepchnąłem pod leżak
i położyłem się na boku, mając nad głową ciemną dziurę otworu wentylacyjnego.
To stamtąd rozległ się głos. Cichy, stłumiony, na granicy słyszalności, a jednak na tyle uchwytny, że rozumiałem każde wypowiedziane słowo.
– Czarownice mogą być wszędzie – nabrzmiały surowością szept należał bez wątpienia do brata Dawida.
– Często ukrywają się pod postacią dostojnych matron, wdów, a nawet... – Zaprzysiężony zawiesił na sekundę głos – młodych, pięknych żon, które za plecami niczego nieświadomych mężów obcują cieleśnie z diabłami.
– Nie może to być, mistrzu – zaoponował Trybko drżącym głosem.
– Właśnie tak, służebnice diabła można napotkać w najmniej spodziewanych miejscach – młody gwardzista przemówił z pełnymi ustami. – O, na ten przykład, będzie sześć miesięcy temu, jak mój preceptor mistrz Jorg Lejman wykrył wiedźmę w żonie kupca solnego. A wierzcie mi, nie było to łatwe, gdyż służebnica diabła przebiegle kryła się z wszeteczeństwem. Co niedziela bywała w kościele, a nawet częściej, regularnie przystępowała do spowiedzi, łożyła hojne datki na Klasztory i nosiła się skromnie, jak przystało niewieście. Rzekłbyś, panie Trybko, wzór cnót wszelkich.
– Jak wykryliście, mistrzu, że to czarownica? – głos kupczyka brzmiał, jakby mu co utkwiło w gardle.
– Po znamieniu na pachwinie. Kazaliśmy sługom rozebrać posądzoną, ogolić z włosów, a potem wraz z mistrzem Jorgiem zbadaliśmy jej ciało pod kątem obecności diabelskich znamion, wówczas ujrzeliśmy piętno. Nakłułem je srebrnym szpikulcem, mimo to nie spłynęła kropla krwi. Mistrz Lejman, który jest człowiekiem wielce biegłym w tych sprawach, uznał, że to diabelski stygmat. W związku z tym podejrzeniem poddaliśmy ową niewiastę przesłuchaniu. Z początku opierała się z wyznaniem win, lecz po dwóch dniach indagacji podpisała zeznanie, odbyła pokutę i poszła na stos.
– Ale wiele kobiet ma na skórze znamię czy przebarwienia – odezwała się milcząca dotąd pani Julia.
– Zamilcz, kobieto – warknął kupczyk. – Wybacz, mistrzu, głupiej niewieście.
– Ależ nie, panie Trybko, nie doceniacie rozumu w tej pięknej główce. Wasza małżonka ma świętą rację. Znamię czy nawet brodawka to tylko poszlaka, pierwszy ślad nie zawsze wskazujący na wspólnictwo z czartem. Dlatego tak ważne jest badanie oskarżonej osoby i wydobycie z niej szczerego wyznania. Ale cóż to, nie pijecie – gwardzista zmienił nagle temat. – Ja, rozumiecie, nie mogę nadużywać wina, medyk zabronił, ale wy nie żałujcie sobie. No pijcie, do dna proszę – zabrzmiało
to niemal jak rozkaz.
Po ciszy, jaka nastąpiła, odgadłem, że Trybko wychylił zdradliwy poczęstunek.
– A co się stało z mężem tamtej niewiasty? – odezwał się sennie kupczyk.
– Został poddany przesłuchaniom, abyśmy zyskali pewność, że i on nie był w zmowie z diabłami.
– Przesłuchany... – niemal słyszałem, jak Trybko przełyka ślinę. Wyobraziłem sobie, jak Zaprzysiężony brat wykonuje lekceważący gest dłonią.
– Tylko w niezbędnym minimum, aby dać mu szansę udowodnienia swej niewinności. Zresztą szybko odzyskał zdrowie, już po miesiącu mógł się poruszać o kulach.
– ...o kulach...
– Niestety, takie procedury... Powiem wam jednako, że człek ów rozumiał, że czynimy tylko swój obowiązek, i pretensji żadnych do działań mistrza Jorga nie wnosił, co też poświadczył na piśmie.
Trybko zabełkotał coś, czego nie zrozumiałem, i zapadła cisza.
– Wasz mąż nie ma zanadto tęgiej głowy – powiedział Dawid swobodnym tonem. – Kto by pomyślał, taki wielki chłop, a zaległ po jednym kielichu. Czy w innych sprawach jest równie prędki?
Odpowiedziały mu godne milczenie pani Julii i parsknięcia rozbawionych półbraci.
– Zanieście pana kupca do wozowni i ułóżcie wygodnie – rozkazał gwardzista.
Usłyszałem zgrzyt odsuwanej ławy i odgłosy towarzyszące wyciąganiu zza stołu bezwładnego ciała. Półbracia wytaszczyli kupczyka na dwór.
– Co teraz? – głos pani Trybko brzmiał cicho, spokojnie.
– Może pokażesz mi izbę, którą obiecał odstąpić wasz mąż.
– Jestem uczciwą niewiastą.
Dawid roześmiał się.
– No trudno, i na to coś poradzimy.
– A jeśli odmówię? – zapytała wzgardliwie.
– Nie radzę. Kilka dni temu odkryliśmy i wytępiliśmy w tej diecezji czcicieli diabła. Winni, rzecz jasna, zostali przykładnie i surowo ukarani, niemniej wiemy, że niektórym udało się zbiec przed sprawiedliwością.
– Co to ma wspólnego z nami?
– To się okaże w trakcie przesłuchania.
Zapadło głuche milczenie.
– Tak czy inaczej dostaniecie, co chcecie, tak? – powiedziała wreszcie.
– Co do każdej waszej dziurki – potwierdził cynicznie.
– Przysięgnijcie, że rankiem dacie odjechać nam wolno.
– Macie moje słowo, pani... a teraz już chodźmy, mam za sobą długą drogę.
Spod krawędzi koca przypatrywałem się, jak gwardzista podąża po schodach na piętro za Julią Trybko. Nim zniknęli w ciemnym przejściu za balustradą, przez mgnienie oka widziałem ich oblicza. Jego harde, ozdobione uśmieszkiem triumfu, i jej poważne, surowe, o zaciśniętych ustach.
Zerknąłem na drzwi prowadzące na dwór, pomyślałem, że dobrze by było opuścić karczmę, póki nie wrócili półbracia. Tacy jak oni mają zwykle nosa do ludzi, któryś
mógłby wyniuchać coś u mnie. W sali pozostali tylko oberżysta, handlarz tandetą i waligóra pochrapujący fałszywie w kącie. Wykorzystując okazję, wymknąłem
się, zabierając ze sobą płaszcz, miecz oraz sakwy. Noc była ciepła, bezchmurna, zaś księżyc przypominał nadgryzione ciastko z rodzynkami.
Od razu udałem się do stodoły w nadziei, że sarniooka zjawi się na umówione spotkanie wcześniej. Ospowaty księżyc świecił na tyle jasno, że nawet z kilkudziesięciu kroków dostrzegłem, że wrota są uchylone. Przez szpary w deskach przeświecał stłumiony blask
lampy. To mnie ostrzegło. Dziewka raczej nie przyniosłaby ze sobą światła. Zatrzymałem się u wejścia, nadstawiłem ucha. Usłyszałem cichy jęk i ciężkie posapywanie,
jakby ktoś wewnątrz wyciskał z siebie siódme poty. Sięgnąłem po miecz. Nim wysunąłem klingę, powstrzymał mnie wnerwiony głos:
– Kurwa, kończ szybciej, też chcę zamoczyć.
– No nie mogę, jak się nie porusza – odparł inny mężczyzna, rozdrażniony i zasapany.
– Było jej tak nie przywalić, aż się dziwa nogami nakryła. Mistrz cię nie pochwali, jak jej co uszkodziłeś.
Tym razem w odpowiedzi rozległo się chrząknięcie i gardłowy jęk spełnienia.
No to wiedziałem już, gdzie podziali się półbracia. Nie dziwiło mnie to, jaki pan, taki kram, jak to mówią.
Tyle że skurwysyny niemyte popsuły mi wieczór i weszły na ambicję. Przez kilka uderzeń serca szarpała mną chęć, by dać im nauczkę. Mógłbym się przed wami wybielić, skłamać, że wtargnąłem do wnętrza, zabiłem skurwieli, a potem obciąłem im fiuty, ratując sarniooką z opresji. Tak postępują junacy w balladach śpiewanych przez bardów po gospodach.
Na pewno znacie ten schemat, oklepany do wyrzygania. Silny, małomówny mężczyzna, brutal, morderca jak trzeba, ale gdy tylko ujrzy kobietę w potrzebie, najlepiej młodą
i ładną, to nagle mięknie mu serce, twardnieje kutas, a jak wiadomo, od tego krew z mózgu odpływa. Wtedy człowiek zaczyna robić głupie rzeczy. Niektórzy z was zbyt dobrze mnie znają, by uwierzyć w taki kit.
Aby pomóc sarniookiej, musiałbym zabić półbraci, a następnie samego gwardzistę. Wierzcie mi na słowo, to nie byłby dobry pomysł. Zabrzmi to okrutnie, lecz najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli dziewka ocknie się ze spódnicą narzuconą na twarz i wilgocią między udami, nie pamiętając, kto ją tak urządził. A nawet jakby pamiętała, niech szybko zapomni winowajców, jako że wedle jurystów klasztornych zgwałcić można tylko dziewicę. Sarniooka, nie uwłaczając jej w niczym, z pewnością dawno już utraciła kwiat
swej niewinności, jak mawiają wierszokleci. Wycofałem się cichaczem spod wrót z poczuciem winy. Cóż, od dawna nauczyłem się z tym żyć

Komentarze