BOT - zagłada świata po ukraińsku... Recenzja powieści M. Kidruka

Ostatnimi czasy dostaję do rąk wiele ciekawych pozycji, zarówno nowości jak i publikacji, które światło dzienne ujrzały już dawno. Nie sposób pisań o nich negatywnie, co z jednej strony cieszy, z drugiej zaś niepokoi. Nie lubię krytykować na siłę, klecić jadowitych, obelżywych recenzji na granicy dobrego smaku (choć pewnie przyciągnie to więcej czytelników)… Jednak praktyczny brak opinii na „nie”, świta mi od pewnego czasu, może wzbudzać pewne podejrzenia, czy aby na pewno jestem obiektywnym i świadomym czytelnikiem… Ba, pewno. Więc i ta recenzja będzie pozytywna. Choć nie całkiem.

Niedawno udało mi się nawiązać skromną współpracę z wydawnictwem Akurat, co zaowocowało recenzją Czerwonych koszul J. Scalzi’ego. Książka ta była ciekawą, nową przygodą. Choć lekko nudnawa, stanowiła dla mnie swoistą nowość w podejściu do fantastyki naukowej i dała mi do myślenie. Jednak BOT Maxa Kidruka jest o wiele lepszy.

BOT to – jak czytamy w opisie – technothriller s-f… Nazwa może dziwaczna, ale w końcu lata temu ogłoszono „zagładę gatunków”, więc wszystko wolno (hulaj dusza). Postmodernizm pełną gębą. Niemniej termin ten dość trafnie opisuje to, co zajdziemy na przestrzeni, bagatela, sześciuset stron. To też – jeśli się orientuję w meandrach swej zaśmieconej łepetyny – pierwsze moje spotkanie z fantastyką zza wschodniej granicy (nie licząc Lodu Sorokina). Oby książki nie wydano z przyczyn politycznych… Wcześniej miałem sposobność zapoznania się jedynie z poezją Jurija Andruchowycza (intrygującą!), którego zaproszono na zeszłoroczne Ars Cameralis. Kto widział i słyszał, ten wie, że było warto do późna siedzieć w Malarni.

BOT jest pozycją dla miłośników mocnej, szybkiej akcji przeplatanej – na całe szczęście – chwilami wytchnienia. To dopracowana, wielowątkowa historia nieudanego eksperymentu Bio-technologicznego, który miał, jak to zwykle bywa, zrewolucjonizować system walki naziemnej i stworzyć nowe pokolenie super-żołnierzy. Oczywiście coś poszło nie tak i trzeba wszystko odkręcić. Czy się uda? Można się domyśleć…

Autor czerpie garściami z dorobku gatunku i całej popkultury. Wyraźne podobieństwa do takich pozycji jak Uniwersalny żołnierz, Terminator czy Ja, Robot, sprawiają, że świetnie wpisuje się w nurt pre-apokaliptyczny. Dostajemy niepokojąco realną wizję niedalekiej przyszłości, propozycję stopniowej zagłady naszego, przepełnionego pychą i samouwielbieniem gatunku. Z resztą, kto wie czy w tej chwili nie dzieją się rzeczy podobne.

Autorowi w jakiś sposób udaje się utrzymać napięcie do ostatniej strony, nawet w momentach, które wydają się być „statyczne”. Nie wszystkim przypadną do gustu liczne (ale nie „zbyt liczne”) opisy naukowe z zakresu programowania, fizyki czy chemii. Spokojnie, to nie Orzeszkowa w wersji s-f, ale nie polecam opuszczania tych fragmentów (przynajmniej nie wszystkich).

Język autora, a właściwie bohaterów przez niego wykreowanych, to mieszanka naukowego żargonu i młodzieżowego slangu z domieszką sztampowych wstawek rodem z filmów z Van Dammem czy Chuckiem N. Chwilami sztuczne dialogi i wydumane sceny burzą nieco misternie utkaną, wciągającą fabułę. Miód na moje uszy. Z łyżką dziegdziu. Ale ogólne wrażenie bardzo dobre.

Choć BOT  jest lekturą ze wszech miar godną polecenia, książką którą warto przeczytać, Kidruk, gruncie rzeczy, nie prezentuje czytelnikowi niczego nowego. To kawał (no 600 stron!) dobrego s-f zmieszanego z sensacją i thrillerem, ale też lekko ogrzewany kotlet, który nie wszystkim – jak mniemam – będzie smakował.

Max Kidruk

BOT

Wyd. Akurat (dziękuję za egzemplarz do recenzji)

Stron: 600

Krzysztof Chmielewski